
Het eerste moment dat je me aankeek dacht ik meteen:
dat gezicht, daar moet ik overheen.
Alleen al de manier waarop je naar me keek,
mijn wangen gloeiden rood, al mijn ledematen week.
Vanaf dat moment had je mij in je macht,
compleet door jou gebrainwasht, dat kwam voor mij ook wat onverwacht.
Alles leek om jou te draaien,
in mijn gedachten hield ik vast dat dat wel weer zou overwaaien.
Je gezicht viel achteraf wel wat tegen,
maar daar leek ik ineens niet zo heel veel meer om te geven.
Ik gaf je de bijnaam “PAC-MAN”,
je at als een hongerige hond, daarmee maakte je me alles behalve fan.
Je stoppeltjes kriebelde wat, en ook van je uithoudingsvermogen had ik wel wat meer verwacht.
Ondertussen vroeg ik mijzelf meerdere malen af waar ik nou eigenlijk mee bezig was,
want ook deze jongen gaat me zeer doen, ook hij is namelijke van het mannelijk ras.
Ondanks dat jouw gezicht iets minder lekker zat dan verwacht,
werd ik toch iets meer verliefd dan ik had gedacht.
Toch ga ik even een gezichtje verder kijken,
zolang ze maar niet op de jouwe lijken.


What do you think?