VERLIEFD ZIJN, UGH

Verliefd zijn, ik denk dat er (bijna) niets ergers bestaat dan dat. Niet dat ik onlangs met heel veel plezier mijn opa heb begraven of bijvoorbeeld heel erg moet lachen om al die narigheid dat op het nieuws voorbij komt, maar je begrijpt wat ik bedoel. Je weet wel, op het gebied van gevoel en zo. Gevoel? Ja gevoel. Ook ik wist even niet meer wat het was, maar schijnbaar zit er ook in deze bitch toch nog ergens, in de verste verte, gevoel.

Toegeven aan gevoelens is al niet zo (lees: absoluut niet) mijn ding, wat dat betreft drink ik liever een fles wijn leeg in de hoop dat dat het gevoel wat zal wegnemen dan dat ik er maar enigszins een woord over loslaat. Ik ben heus geen ijskoningin hoor, met mij valt best een goed gesprek te voeren, ik los alleen gewoon graag mijn eigen shit op.

Verliefdheid schijnt dus een van de beste gevoelens te zijn dat je kan overkomen, iets waar ik het niet helemaal mee eens ben. Dit omdat ik nogal slappe knieën krijg van het gedrag dat ik de afgelopen weken vertoon. Berichten waar je ter plekke kotsmisselijk van wordt zo lief dat ze zijn, oneindig knuffelen, liever bij hem willen zijn dan bij wie dan ook, een dikke vette middelvinger naar andere mannen, met mijn neus zijn geur opschuiven, kippenvel dat opkomt wanneer zijn lippen mijn nek raken, oneindige liefde voor zijn penis, hem elke minuut dat hij niet bij me is missen, hem elke minuut willen vertellen dat ik van hem hou, ontbijt op bed en nog tig andere symptomen van zware verliefdheid. Typische een gevalletje van hopeloos verliefd, daar ga je meid, daar ga je.

XOXO