TIPSY, DRUNK, TOTALLY WASTED

Het is eigenlijk nog veel te vroeg, toch open ik de koelkast en graai ik hier nogal gretig een fles witte wijn uit. Een sauvignon om precies te zijn. Even betrapte ik mijzelf erop dat ik eerst snel om mij heen keek voor ik mijn hand in de koelkast stak. Het voelde alsof ik met hele stoute praktijken bezig was en elk moment betrapt zou kunnen worden. Ik kijk op mijn klok, 12:30 uur, wellicht dat dat er iets mee te maken heeft dat ik mij lichtelijk ondeugend voelde.

Al lopend naar het balkon neem ik zulke grote teugen uit het glas dat ik bij het aankomen van mijn balkondeur alweer rechtsomkeer kan. De eerste slokken smaken me zo goed dat ik besluit de hele fles maar mee te nemen. Met moeite vouw ik een van de verroeste inklapstoelen uit elkaar en zet hem zo neer dat ik precies alleen met mijn gezicht in de zon zit. Het is nog net te koud voor een bikini en overigens wil ik dat de reizigers in de treinen die om de 10 minuten langskomen, niet aan doen.

1 fles wijn, 2 corona’s en 4 app gesprekken verder is het ineens al 15:00u. Mijn mond voelt droog aan en de man met de hamer lijkt al voor de deur te staan, zo aan mijn hoofd te voelen. Het liefst ga ik mijn bed in, kijk ik nog wat afleveringen van Jane the Virgin om vervolgens heerlijk in slaap te dommelen. Ik praat mij eigenlijk meteen het idee al uit mijn eigen hoofd omdat de kans dat ik ongeveer rond de klok van 8 wakker zal wakker zal worden met moeilijk veel hoofdpijn, zeer aanwezig is. Mijzelf kennende sla ik mij bij het wakker worden dan tegen het hoofd omdat ik dan een halve dag heb kwijtgemaakt. Een prachtige dag om lekker van het weer te genieten en er op uit te gaan, in plaats van alleen maar te werken, wijn te drinken en piemel te roepen. Anyways, daar is het nu sowieso te laat voor.

Een vriendin belt net op het juiste moment en stelt ook nog eens precies de juiste vraag: “ook zo’n trek in wijn?”. Ik heb hem aardig zitten maar naar de klote ben ik duidelijk nog niet, een aantal wijntjes moeten dus zeker geen kwaad kunnen. We spreken af op het plein waar elke Zondag vanaf een uur of 16:00 een band speelt. Ook zij had duidelijk wat wijntjes genuttigd voor we afspraken en al akelig snel werd het veel te gezellig. Hoe donkerder het buiten werd hoe roder en kleiner onze ogen werden. De sfeer is aangenaam, net zoals de mooie mannen om ons heen. Heel even viel mijn oog op een jongeman die, als het even kon, mijn blik opzocht. Voor ik het wist stond ik weer verschrikkelijk uit de maat te dansen om en daar vervolgens belachelijk hard om te lachen, onszelf voor schut zetten, wat zijn we daar toch een kei in. Even vergeten we dat we niet alleen zijn en dat er ook anderen zijn, even vergeten we alle anderen, en zien we alleen elkaar. Dit is nou zo’n moment waar ik verschrikkelijk van kan genieten. En dat doe ik, en hoe, ik kan wel in huilen uitbarsten, zo gelukkig dat ik mij voel.

“Nog eentje?” vraagt ze met doorlopen en een lichtelijk loensend oog, “abso-fucking-luut” was uiteraard mijn antwoord en gaf haar een natte kus op haar mond. Na 1 minuut graaien in mijn tas vis ik mijn telefoon uit mijn tas, shit leeg. Sja, sta je dan, geheel de controle kwijt over mijn evenwicht, rood doorlopen ogen en totaal niet meer bewust van mijn uiterlijk, een bekende situatie na een aantal wijn te veel. Hoe droog mijn mond ook is, toch steek ik een sigaret op en prop het pakje sigaretten weer onhandig terug in mijn veel te krappe tasje. Ik wieg mijn heupen mee op een nummer wat ik herken maar niet goed weet mee te zingen.  ‘shut up, and sleep with me, come on why don’t you sleep with me’ komt er uit de speakers en wordt er in mijn linker oor gefluisterd. “Ik schrik me godverdomme de pest tyfus, kolere joch!” waar op ik gelijk zei “zei ik dat echt?”. Hij lacht en herhaalde de zin nogmaals in mijn oor. Dit keer legt hij zijn handen op mijn heupen en schuift mijn haar opzij. Vlinders geeft het me niet, maar zijn brutale manier van benaderen beviel mij wel. “wat wil je van me?” vraag ik hem nors. Hij draait me om, de afstand tussen onze lippen is angstaanjagende klein en hij kijkt mij recht in de ogen. “Jij weet precies wat ik wil” antwoordt hij. Als ik een kat was geweest, begon ik te spinnen en zou ik kopjes geven overal waar ik maar kon.  De lach op mijn gezicht kan ik niet bedwingen, ik kan het niet tegenhouden. “vanavond ben je van mij, en van niemand anders” ging hij verder. Mijn god, gaat deze jongen nog ophouden? Alles in mij wilt deze wildvreemde jongen waar ik één blik mee heb gewisseld zo godverdomme graag zoenen. Puur omdat hij de juiste woorden zegt en er daarnaast potjandikke goed uit ziet. “fuck it”.

Het is pik en pik donker en ik loop (lees: strompel) samen met de meneer in kwestie naar zijn huis, voor mijn gevoel zijn we al een half uur onderweg, maar in werkelijkheid we zijn maar nog 2 straten verder. Plots besef ik mij hoe dronken ik eigenlijk ben. Mijn spraak is ondertussen al zeer onder niveau en de stappen die ik zet gaan kris kras over elkaar en doorelkaar heen. “We zijn er”, godzijdank, we zijn er. “wijntje?”, “water”, antwoord ik.

14 gemiste oproepen later word ik met belachelijke pijn in mijn hoofd wakker op een onbekende bank in een onbekend huis. Het licht doet onvoorstelbaar veel pijn aan mijn ogen en slikken is amper mogelijk, zo droog dat mijn keel is. De 14 gemiste oproepen zijn uiteraard van mijn vriendin die zich afvroeg in welke steeg ik dit keer weer was beland. Terwijl ik het kwijl van mijn wang veeg valt mijn blik op een handgeschreven brief op tafel. “Het waren 5 hele leuke minuten, je sliep zo lief, ik wilde je niet wakker maken, dit is mijn nummer X”. Lief? Vroeg ik mijzelf af. “hoe kan je dit nou lief noemen” zei ik tegen mijzelf toen ik in de spiegel naar mijn gezicht wees. Van tipsy naar drunk en van drunk naar totaly wasted, dat bracht mij op een onbekende bank in een onbekend huis van een onbekende jongen. In een woord gênant.