UGH

Exen, ugh. Ik had graag gewild dat ik ze niet had, maar goed, ze zijn er eenmaal. Niets aan te doen, of niet meer in ieder geval. Uren lag ik wakker, te staren naar het plafond, proberen al mijn exen te herinneren en te relativeren waar het nou eigenlijk precies was misgegaan. Had ik beter niet kunnen doen, ik heb de rest van de nacht geen oog dicht gedaan, zo misselijk dat ik was.

Het ene moment moest ik lachen en het andere moment sloop er gevoel naar binnen wat ik niet helemaal kon plaatsen, ik denk dat spijt en schaamte sterk in de buurt kwam. Ik wil het niet, maar toch denk ik nu weer terug aan de exen die ik mij nog kan heugen. Ineens komt er een misselijk gevoel op wat in mijn maag begint en langzaam doorzet naar mijn keel, de banaan (lees: snicker) van vanmorgen kruipt langzaam terug omhoog en probeert terug mijn mond in te glijden, dat is dus wat mijn exen met mij doen.

Waar het dus eigenlijk, een soort van, ongeveer, praktisch op neer komt is dat mijn exen allemaal een soort van handeling uit wanhoop waren. Het niet alleen willen zijn, willen horen dat je mooi bent, dat er iemand onvoorwaardelijk van je houdt, iemand die wijn voor je inschenkt, iemand die door je haren streelt, iemand die een arm om je heen slaat als er weer eens iemand is die verteld dat je wenkbrauwen raar op de video staan (fuck you bitches), iemand waarmee je die ene film kan kijken omdat je het alleen niet aandurft, iemand die even de stofzuiger door je huis heen haalt als jij er geen zin in hebt, iemand die chocola voor je meeneemt als je er om vraagt, zulk soort dingen. Ik kan nog wel even doorgaan, maar jullie weten natuurlijk precies wat ik bedoel. Als je de ware nog niet hebt gevonden, waarom zou je dan niet voor korte tijd akkoord gaan met een iets minder exemplaar?

Al is dat achteraf niet altijd een succes geweest. Mijn eerste vriend en dus ook mijn eerste ex zat namelijk liever met zijn neus in de poeder dan tussen mijn benen. Daarnaast is een oer-Hollandse jongen met een Marokkaans accent en een zonnebankhuid natuurlijk nooit goed, ging dus niet werken. Mijn vriend, en dus ex die daarop volgde besloot zichzelf van het leven te beroven, ook dat was gauw afgelopen zaak dus. De gozert die toen op mijn pad kwam leek het ook niet helemaal te zijn, kwam ik na 4 jaar achter. Vanaf dat moment ging het weer helemaal bergafwaarts wat betreft de mannen in mijn leven. Mijn nieuwe aanwinst kwam maar net tot mijn schouders en had een hele bijzondere manier van lopen, maar achteraf gezien kwam dat misschien door de 5 kilo aan sieraden die hij om zijn nek en in zijn oor had hangen. Het feit dat ik liever met hem onder de lakens lag dan dat ik met hem op straat gespot werd zegt wellicht al genoeg. En dan de laatste persoon waar ik lief en leed mee deelde, al kan je in dit geval het “lief” wel weglaten, een ex is het dan ook niet echt te noemen. Deze meneer komt er niet aan toe om te vragen hoe het met jou is, hij is namelijk veel te druk met het opscheppen over zichzelf en heeft het vooral heel erg met zichzelf te doen. 30 jaar, woont nog bij zijn ouders thuis en heeft tot nu toe nog verdomd weinig bereikt, zo’n gevalletje is het. Lijkt niet helemaal te begrijpen waar het leven nou werkelijk om draait, vermijdt liever problemen dan dat hij ze aangaat en gelooft in dingen die zeer onwaarschijnlijk zijn of er zelfs niet zijn. Je zou haast denken dat we het hier over een kind van 10 jaar hebben, nou, in dit geval scheelt het ook niet héél veel.

Waste of time, dat is het geweest, niets meer, niets minder, ugh.