TEGEN HET RANDJE VAN DE DOOD

Juich niet te vroeg, ik ga niet dood, oftewel, nog niet. Toch heb ik momenteel het gevoel dat ik elk moment kan komen te overlijden. Het zweet kruipt waar het niet gaan kan, mijn hart slaat een niet te plaatse ritme en bij elke beweging die ik maak begint de pijn in mijn hoofd steeds meer onverdraagbaar te worden. De wijn kietelt momenteel letterlijk tegen mij huig, het is dus puur wachten op het moment dat ik over mijn baard ga en de hele boel nonchalant onder spui.

Dit is dus wat er gebeurt met je lichaam als je op 25-jarige leeftijd een avond flink doorzakt, 5 uur slaapt en zonder te ontbijten en zonder enige vorm van voedsel naar je werk vertrekt. Uiteraard heb ik er helemaal zelf voor gekozen om op een zomaar woensdag avond naar de getverdedemme te gaan, toch vind ik de aanslag van alcohol in vergelijking met 2 jaar geleden vrij heftig.

Het gaat mij weer een week kosten om er precies achter te komen hoe de avond nou eigenlijk werkelijk verlopen is, langzaam valt de puzzel vanzelf wel in elkaar. Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat ik gister weer iets te diep in de wijnfles heb gekeken. Waar ik ook niet omheen kon vanmorgen was de grote, gespierde, en baardige meneer naast mij. Leuk snaveltje, goed gespierd, niet te, maar goed, groot en met haar op de juiste plekken. Ik stelde mij snel nog even voor voordat ik onszelf mijn huis uitschopte. Wat achteraf niet nodig bleek, want schijnbaar was ik al zo sociaal geweest om dat even te doen voor we met elkaar het bed in kropen.

Mocht ik te komen overlijden, dan waren dit de laatste woorden van KEER, love you all bitches.