JASON VIEL 76 KILO AF MAAR WALGT NOG STEEDS VAN ZIJN EIGEN LICHAAM

Mijn naam is Jason Zeelenberg. Volgende week word ik 21, en dan ben ook ik eindelijk “volwassen”. Iets om naar uit te kijken, zou je zeggen. Elke dag, dag in dag uit sta ik voor de spiegel met een negatief zelfbeeld. Je zou toch haast denken dat je na het behalen van zo’n prestatie met trots en zelfverzekerdheid naar jezelf kan kijken, maar nee, dat is tot op de dag van vandaag nog steeds niet het geval. De hele periode op de basisschool en middelbare school heb ik als een hel gezien. Ik viel op, ik was anders dan andere, en dit was voor vele een reden om mij tot de grond toe klein te maken. Ik hoef de gemiddelde scheldwoorden of opmerkingen voor een dik persoon niet te benoemen, ieder van jullie heeft ze wel eens in de mond gehad of te horen gekregen. Iedereen kan zich natuurlijk bedenken dat dit alles behalve prettig is geweest en dit vooral de oorzaak is geweest van mijn negatieve zelfbeeld.

In het 3^e jaar van mijn vervolg opleiding was ik klaar mee. Ik was er klaar mee om mijn gezondheid zo in gevaar te brengen, ik was klaar met de opmerkingen die ik kreeg en ik was klaar met het negatieve zelfbeeld waar ik elke ochtend mee opstond. En dan niet zoals vele dat doen met hulp, nee, ik wilde dit alleen doen, ik wilde dit helemaal zelf doen. Ik heb het mijzelf altijd kwalijk genomen dat ik de overtollige kilo’s er zelf aan had gegeten, dus moest ik het er ook zelf vanaf krijgen. Op deze leeftijd krijg ik pas door hoe groot de invloed van pesters en neerbuigende mensen om je heen kunnen hebben. Toen ik de race begon, doormiddel van sporten, alleen maar water drinken en niks anders dan gezond eten, woog ik 158kg. Natuurlijk belachelijk zwaar voor iemand van 18 jaar oud. Nu bijna twee jaar later waarvan 1,5 jaar intensief diëten weeg ik nu nog 82kg. Mijn BMI was 43.8 met als waarschuwing “je bent veel te zwaar voor je lengte”. Ondertussen is mijn BMI 21.3.

Volgens specialisten blijk ik nu een gezond gewicht te hebben. Ik heb mijn doel dus helemaal alleen en zelfstandig gehaald. Maar hoe hard ik ook blijf trainen, het overtollige opgerekte huid wordt maar niet minder. En dit is precies waarom mijn negatieve zelfbeeld nog steeds aanwezig is, omdat ik walg van het overgebleven huid dat maar niet weg gaat.

Een jaar geleden ging ik naar de dokter om mijn verhaal van begin tot eind te vertellen. Ik kreeg al snel zonder slag of stoot een verwijsbrief voor de plastisch chirurg. Waarop ik natuurlijk vol enthousiasme een afspraak maakte bij de plastisch chirurg. Toen door de plastisch chirurg de aanvraag was gedaan kreeg ik ongeveer een week daarna een afwijzing, ik kreeg een duidelijke NEE van de Zorg & Zekerheid. Een behoorlijke klap in mijn gezicht.

We zijn nu bijna een jaar later en ik heb nog steeds niet kunnen stoppen met diëten, in mijn ogen ben ik nog steeds dik, ik ben dus duidelijk nog niet van het negatieve zelfbeeld af. Omdat ik continu ontstekingen heb in het overtollige huid besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en de aanvraag gewoon nog een keer te doen, we zijn al een jaar verder, dus wie weet. De ontstekingen zijn soms bijna niet te harden, zoveel pijn dat ze doen, ik wil hier vanaf, en snel.

Bijna een week later kreeg ik een brief van de verzekeringsmaatschappij met de boodschap dat de aanvraag weer is afgewezen. Wanneer iemand fysiek en mentaal lijdt aan pijn, hoe kunnen zij dan nog een reden vinden om mij af te wijzen? Ik ben al een behoorlijke tijd op het zelfde gewicht en ik val nog maar heel langzaam af. Ik betaal mij scheel aan verzekeringen, die ik soms maar met moeite kan betalen, waarom word ik dan niet geholpen als ik geen andere uitweg meer zie?

Waarom worden mensen met overgewicht en hierdoor met mentale en fysieke klachten rondlopen wel geholpen? Waarom krijgen zij wel een maagverkleining vergoed? En waarom krijg ik, wanneer ik dit helemaal zelf heb gedaan, maar nog steeds met mentale en fysieke klachten rondloop niet mijn operatie vergoed?

Volgens mij iets waar Zorg & Zekerheid niet over nadenkt, het lijkt wel of zij mijn verhaal niet willen begrijpen en zich totaal niet beseffen hoe het met mij gesteld is. Een aanvraag is meer dan een formulier, want achter dat formulier zit een persoon met een verhaal. Ik ben vorig jaar vaker bij een dermatoloog geweest dan dat ik de supermarkt ben binnen gelopen. Door alle ontstekingen die voortdurend blijven terugkomen word ik flink belemmerd, dingen die ik vroeger kon, kan ik nu niet meer of met moeite. Wellicht denkt Zorg & Zekerheid op deze manier geld te besparen, of eigenlijk weet ik eerlijk gezegd niet hoe zij zo op deze manier met mensen kunnen omgaan, maar dat zij zich zouden moeten schamen is één ding dat zeker is.

Ik sta niet graag in het middelpunt en ik heb jarenlang vrijwel niemand iets van mijn lichaam laten zien. Maar ik ben niet de enige in Nederland met problemen die te makkelijk aan de kant worden geschoven en vervolgens niet meer naar om wordt gekeken. De mensen met gevulde zakken hebben hun emotie en medeleven waarschijnlijk ingeruild voor de inhoud van die zakken.

Ik walgde van mijn eigen lichaam en besloot te vechten voor het gewicht wat ik nu heb bereikt. Nu, 2 jaar later, walg ik nog steeds van mijzelf. Ik vocht in de hoop om eindelijk van mijzelf te kunnen houden en positief naar mijzelf te kunnen kijken. Aan het eind van het verhaal blijkt dat nog steeds niet het geval te zijn en blijk ik het niet dus toch niet helemaal zelf te kunnen. Maar toch lijkt niemand mij te willen helpen… Help jij mij wel? Deel dan dit bericht zodat Zorg & Zekerheid beseft dat ik wel iets meer ben dan een formulier.