WAT WIL JE NOU?!

Wat wil je nou? Is de vraag die ik mijzelf maar ook anderen mij vaak stel(len). Het probleem is dan ook dat het vrij vaak voorkomt dat ik ook echt werkelijk niet weet wat ik nou wil. De continue strijd met mijzelf om de meest nutteloze dingen, de oorlog met mijzelf of ik nou voor die balzak wil gaan of niet, er lijkt maar geen eind aan te komen.

Wil ik überhaupt wel een relatie? Wil ik mij wel binden, mijn vrijgezellenleven loslaten en iets proberen op te bouwen waarvan je niet eens weet of het achteraf allemaal wel waard zal zijn. Wil ik mij wel keer op keer moeten verantwoorden en ongeveer net zo vervelend, verplichtingen aangaan? Misschien is zijn gezicht de enige waar ik ooit nog op zal zitten, is zijn piemel nog de enige die ik zal vasthouden.  Wil ik dat wel?

Of wil ik alleen zijn? En op de dagen zoals Kerst en Valentijnsdag waar liefde centraal staat mijn verdriet weg eten met chocola en weg spoelen met wijn? Wil ik, dat als ik verdrietig ben, Lou verplichten om mij te knuffelen omdat er niemand is die mij kan vasthouden en dat terwijl ze wild spartelt om maar los te komen? Wil ik de kans op soa’s vergroten, opgescheept zitten met scharrels die maar niet willen begrijpen dat ik alleen hun piemel wil of niet begrijpen dat blijven slapen er niet in zit.

Als ik je het hele verhaal over deze balzak zou vertellen zou je stijl van je stoel vallen. Dan zou je zeggen dat het een eikel is, dat ik wel gek lijk en dat ik veel beter verdien. Ja het is een eikel, en ja ik ben gek,  gek op hem. Het ene moment laat hij me lachen, het andere moment huilen. Het ene moment laat hij me bijzonder voelen, het andere moment minderwaardig. Het ene moment laat hij mij op de wolken dwalen, het andere moment zou ik de verschrikkelijke dingen met hem willen doen, zo boos dat hij me maakt.

Wat wil je nou mens, zou je denken. Sja, geen idee, werkelijk waar geen idee.