IK WORD OUD

Het zijn mijn tranen nog niet waard geweest, maar god, wat baal ik. Ik zit momenteel in een periode dat ik ontzettend bezig ben met het leven, mijn leven. In November word ik 25 jaar en het lijkt wel alsof ik momenteel naar mijn eigen sterfdag toeleef in plaats van mijn verjaardag. Op een of andere manier maak ik mijzelf wijs dat de dag van mijn 25e verjaardag, het einde van mijn leven is. Het einde van mijn leven is misschien wat overdreven, maar het begin van het eind is het zeker.

De dag des onheils komt steeds dichterbij en ik probeer mij ondertussen te bedenken hoe ik zo min mogelijk van deze dag kan meekrijgen. Terwijl mijn vriendinnen roepen dat we het groot gaan vieren en helemaal tot het bot gaan, bedenk ik mij ondertussen hoe ik daar in hemelsnaam onderuit ga komen.  Mijzelf vol gooien met slaappillen? Een dag vertoeven in verre onbekende stad? Dat ik niet heel enthousiast was viel eigenlijk niemand op. 25 jaar, dat “vier” je toch niet? Wat valt daar nou in GODSNAAM aan te vieren? Langzaam zal mijn poezelige gezichtje voorzien worden van allerlei scheuren en gleuven, mijn borsten gaan een vreemde houding aannemen en mijn lichaam gaat zich langzaam voorbereiden op de overgang, goh wat een feest. Ik kom in een of andere midlifecrisis waarin ik ineens wil bungeejumpen, mijn motorrijbewijs wil halen of besluit om een aantal kinderen uit het verre oosten te adopteren.

Ik hou van mijn leven, mijn leven wat ik nu heb. Ik woon in een keurig appartement, ik heb een heerlijke baan, ik heb ontiegelijke lieve mensen om mij heen en er is wijn en mannen in overvloed. Elk weekend ga ik tot het bot, zet ik mijzelf ontzettend voor schut en weet ik, hoe grofgebekt en onbehouwen ik ook ben, wat mannelijk schoon te hosselen. Hoe gaat dit als ik straks 30 jaar ben? Wanneer al mijn vriendinnen op het gezicht van hun man zitten, geen oppas kunnen vinden of door hun manlief aan de lijn worden gehouden? De enige optie die ik nog lijk te hebben is om te leven op de manier waar ik het meeste van hou, terwijl ondertussen ook ik opzoek ga naar de vader van mijn kinderen, die mij strak aan de lijn zal houden. Het enige gezicht waar ik de rest van mijn leven nog op zal zitten, de enige piemel die ik nog zal aanraken. Want waar het op neerkomt, is dat het leventje waar ik zo van hou, waar ik zo van geniet, ooit voorbij gaat. Ergens in November dit jaar om even precies te zijn.

XOXO