IK BEN EEN KNEUS

Ik weet het, eigenlijk had ik jullie beloofd om jullie twee weken lang met rust te laten. Ik moet eerlijk zijn, het is moeilijk. Naast dat schrijven mijn werk is, is het ook mijn hobby en kan ik alles even heerlijk nonchalant van mij aftikken. Hilarische momenten kan ik zonder schaamte kwijt en jullie lijken niet op te kijken van mijn gezeik. Want oh, wat kan ik mijn ergeren aan personen en zelfs aan voorwerpen. Ik had het (denk ik, misschien, wellicht) zeker volgehouden om jullie twee weken lang met rust te laten. Dus toch niet.

Ik besloot mij weer eens behoorlijk te misdragen op de kermis en keek zoals gewoonlijk weer eens iets te diep in het glaasje. Lopen wordt dan wat lastiger en afstapjes lijken niet meer op te vallen. Voor ik het wist bracht mij dit met mijn giecheltje op de grond. Ook dit keer veel ik niet voor iemand, nee, ik viel recht op mijn gezicht. Ik leek weinig last te hebben van de enkel waar ik doorheen zakte maar hier kwam ik de volgende morgen al gauw op terug. Na wat zielige telefoontjes naar familieleden en de dokterspost leek het mee te vallen. Ze kunnen weinig met een kneuzingen en er werd mij aangeraden om rustig aan te doen. Wat? Ik? Rustig aan… Chickflicks kijken tot je scheel ziet, chips vreten tot het tegen je huig kietelt, ik houd het nog geen seconde vol. Ik ga mij alleen maar ziek voelen, terwijl ik het niet ben. Ik voel mij nutteloos, terwijl ik het niet ben. Een heerlijke brede vent, een wijntje en je favoriete serie is een ideale combinatie. Maar om nou heel de dag, in je uppie Netlfix te doorzoeken naar een film die je nog niet hebt gezien omdat er online geen FUCK te downloaden is, is ook niet alles.

Ik vreet ondertussen mijn reet breed, ben ongeveer een half pakje sigaretten verder en geen van mijn vriendinnen hebben iets zinnigs te melden. Ze zitten vast op het gezicht van hun vriendje of hebben simpel geen oog voor hun kreupele vriendin. Op het moment dat ik scheel begon te kijken heb ik mijn laptop opengeklapt en besloot ik mijn belofte te verbreken. Vervelen heb ik dus duidelijk niet gedaan, maar misschien wordt het wel eens tijd om wat meer verantwoordelijkheid te nemen en maar eens te accepteren dat ik geen 18 meer ben. Want oh, de katers lijken alleen maar groter te worden, ik lijk anders te reageren op alcohol en ik lijk mijn lichaam inclusief mond niet meer onder controle te hebben. Hier mee wil ik niet zeggen dat ik er maar van alles in stop, maar dat ik geen controle meer heb over de woorden die er uit komen. Mensen lijken het leuk te vinden, en waarom? Al sla je me lens. Daarnaast zoen ik met jongens die maar nog net volgroeit zijn en ben ik zelfs met 2 mannen tegelijk in mijn woonkamer belandt omdat ik door de alcohol het een en het ander vergat te communiceren.

Ik ben vast de enige niet waarbij dit wel eens voor komt, maar op 24 jarige leeftijd lijken mensen wat meer van je te verwachten. Ze zeggen het niet, maar verwachten het ondertussen wel. Oude klasgenoten beginnen al aan hun tweede kind, het buurmeisje van vroeger deelt op Facebook rijkelijk de foto’s van haar bruiloft en mijn vriendin reist met haar vriend heel de wereld over. Loop ik nou achter of lopen zij nou voor? Ik ben bang voor het eerste. Never mind, dit onderwerp is 6 a-4tjes waard, dus laat ik er maar over ophouden. Maar, jullie zijn het vast met mij eens, op deze manier je enkel kneuzen, dan ben je toch wel echt een kneus hoor hey.