ZÓ NIET MIJN DAG VANDAAG

Soms heb je je dag, en soms niet, en vandaag is het duidelijk niet mijn dag. Alles lijkt tegen of niet mee te werken en dan is mijn dag nog niet eens écht begonnen. Voor mijn gevoel heb ik al een heel hoop gedaan maar eigenlijk ben ik niet verder gekomen dan stofzuigen en de afwas. Met mijn ziel onder mijn armen sjok ik richting de badkamer. “zucht”, hier is werkelijk niets van te maken. Ik gooi wat water in mijn gezicht en besluit een muts over mijn hoofd te trekken. Waarom mensen mij zo hebben nagekeken begrijp ik achteraf wel, het is vandaag gemiddeld 26 graden.

Tijdens ik mijzelf de auto ingooi komt mij een sterke geur tegemoet. De geur kan ik niet plaatsen maar besef mij al snel dat het wel eens uit die vuilniszak kan komen die er zo ongeveer al 2 weken ligt. Ik besluit om naar de dichtstbijzijnde supermarkt te gaan omdat ik simpelweg gewoon geen zin heb om nog 500 meter verder te rijden. Om een of anderen reden zijn de boodschappenmandjes nergens te vinden en besluit ik de winkel in te gaan zonder, zoveel heb ik toch niet nodig. De ice tea is in de aanbieding, 2 voor de prijs van 1, dus ik neem er 4 mee, vrij logisch natuurlijk. Ik sjok verder en probeer mij te bedenken wat ik vanavond zal eten, verder dan pizza uit de oven kom ik niet dus beweeg ik mij voort richting de diepvries. Ik leg de pakken ice tea per ongeluk iets te hard op de vriezer wat de aandacht van een medewerker trekt. “Dat mag best wat zachter mevrouw, wat nou als de glazen gebroken waren?”. Ik kijk hem aan in zijn bruine ogen die nauwelijks te zien zijn door de oogleden die zijn ogen voor de helft bedekken. Even dacht ik dat hij een grapje maakte, maar al snel bleek dat hij bloed serieus was. “Ja wat als, wat als ik 4 miljoen zou hebben, dan zou ik jou inhuren om mijn boodschappen te laten doen”. Deze jongeman kon er duidelijk niet om lachen en zette een nog zuurdere blik op dan dat hij al had. “Ja, heel leuk, zou u voortaan een beetje willen opletten?”. Als ik de ware ik had laten zien, had ik hem aan zijn haar door heel de supermarkt getrokken, gelukkig kon ik na tot 5 geteld te hebben hier mijzelf van af praten. “Ja hoor wijffie” antwoordde ik. Zijn zure blik veranderde in een blik die niet uit te leggen valt, ongeveer te vergelijken met een kind die te horen krijgt dat Sinterklaas niet bestaat. Mannen die zeuren zijn eenmaal wijffies, ik zou er geen ander woord voor kunnen vinden.  Zonder elkaar een fijne dag te wensen zet ik mijn bezoek aan de supermarkt voort.

Ik zie er precies uit hoe ik me voel, een zak met botten die chronisch slaap te kort komt. De mensen die ik tegen kom besluit ik naar te zwaaien, althans zwaaien, een soort van, het wordt mij niet echt makkelijk gemaakt met al die boodschappen in mijn handen. Meer dan crap komt er toch niet uit vandaag, dus beter houd ik gewoon mijn mond. Sommige besluiten netjes terug te zwaaien en er is zelfs iemand die besluit te doen alsof zij mij niet heeft gezien, ook goed hoor wijffie. Ik ben zonder te ontbijten boodschappen gaan doen, mijn handen raken ondertussen dus al aardig vol met allerlei versnaperingen die eigenlijk al die calorieën helemaal niet waard zijn. Met mijn handen vol en met mijn kin op de pakken ice tea hobbel ik richting de geneesmiddelen, ik moet van deze hoofdpijn af. Aangezien wijn voor 12:00u wat te overdreven is, slik ik deze pijn maar weg met een reepje of 2. Ik prop de doosjes onder mijn oksel terwijl ik zachtjes op mijn schouder wordt getikt.

“WOUTER?!” Voor ik het weet laat ik alles wat ik in mijn handen, onder mijn oksels en opgestapeld onder mijn kin vast had in een klap vallen. Het moment dat wij elkaar in de ogen kijken lijkt wel eeuwen te duren. “Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken” lacht hij. Nee, snap ik ook wel gap. “Het geeft niet, ik ben er niet helemaal bij vandaag.” antwoordde ik. Ik buk vrij on charmant en raap de boodschappen van de vloer. “Ik help je wel even joh!”. Gast, ik zie er uit alsof ik 4x overreden ben, loop gewoon door of zo, – is wat ik dacht maar eigenlijk helemaal niet wilde. Voor ik het wist knielde hij naast me neer en kwam ik nogmaals oog in oog te staan met zijn bijzondere, grote, blauwe kijkers. Even leken mijn knieën week te worden maar kon mijn nog net staande houden. Elke seconde lijkt wel een minuut te duren en mijn hart heeft ondertussen zijn ritme behoorlijk versneld. “Hier, ik gebruik mijn mandje toch niet, neem de mijne maar.” en hij duwde zijn mandje in mijn handen. “Danqujuewel” is wat ik niet wilde zeggen maar wel zei. “Spreek je nu ook al Spaans?, haha.” lachte hij. Mijn god… Kirst, houd op. Zonder nog iets te zeggen draai ik mij om en snelde mij een ander pad in. Mijn wangen gloeien en mijn bloeddruk ik volgens mij met 50% gestegen. Wouter zijn grote blauwe ogen en zijn donkere lange haren maken hem een bijzonder aantrekkelijke jongen. Her en der hebben wij contact, we lopen elkaar soms tegen het lijf op verjaardagen of in de kroeg.. Stotteren, rood aanlopen en uit mijn nek zwansen, dat ik zo op hem reageerde is ook voor mij nieuw.

Ik wacht tot Wouter de winkel uit is om vervolgens af te kunnen rekenen zonder verdere awkward moments. “Goedemiddag”, mompelde de caissière. Ze lijkt haar make-up van gister nog te dragen en heeft een haarkleur die ik niet helemaal kan plaatsen, even staarde ik er naar. Dat goede had ze trouwens wel weg mogen laten, want ook aan haar kop is te zien dat zij zich wel eens  beter heeft gevoeld. Zonder amper te communiceren reken ik af en bepak ik mijzelf met de boodschappen. Auto in, auto uit. Heel onhandig zoek ik mijn sleutels in mijn tas en besef dat dit niet gaat werken. Ik gooi de boodschappen op de grond en rammel met mijn tas. Nee, nu niet nu Kirst… Ik gooi mijn tas leeg op de grond en struin door de spullen. Geen sleutels… Gelukkig heb ik een bevroren pizza tot de woningbouw de reserve sleutels komt brengen. FUCK MY LIFE.