FUCK MY LIFE

Met half dicht geplakte ogen grijp ik mijn telefoon van mijn nachtkastje en veeg ik mijn vinger langs het scherm om het vreselijke lawaai te laten stoppen. Langzaam komen mijn ogen van elkaar los en heel even schrikken ze van het felle licht van mijn telefoon. Voor een dag als deze heb ik mij gister natuurlijk weer veel te rebels gedragen, een productief dagje zal het dus niet gaan worden vandaag. Na 5 keer gesnozed te hebben raap ik alle delen die ik van mijzelf in bed kan vinden bij elkaar en sleep ik mijzelf mijn bed uit. Ik verplaats mij inclusief deken van bed naar bank en trek onderweg een pak melk uit de koelkast. Mijn blik valt op de berg afwas in de keuken maar besluit na een klein moment van ergernis om te doen alsof ik het niet heb gezien. Ik drink mijn droge keel weg met wat melk en bekijk ondertussen mijn agenda wat eigenlijk al gauw het beetje pret wat er van over was, bederft. Ontbijten is niet meer nodig want ik moet over, om even precies te zijn, 22 minuten op mijn eerste afspraak zijn. Tijd om mijzelf maar even van de bank te rollen, met wat moeite beweeg ik mij voort naar de badkamer. Even schrik ik van het geval wat zich pal boven op mijn hoofd bevindt, slapen met een knot is nooit een goed idee, maar met de staat van mijn haar is het eigenlijk in elk geval een hopeloos baaltje stro. Ik schilder mijn gezicht naar wens, vouw een nieuwe knot in mijn haar en trek wat kleding aan wat ik op de grond van de toilet vond. Mijn telefoon trilt enthousiast door de muziek heen en ik besluit tijdens het tanden poetsen maar eens een blik op mijn berichten te werpen. Normaliter zou ik dit allang gedaan hebben, maar vandaag is communiceren wel het laatste waar ik zin in heb. Ik scrol wat door mijn berichten en begin bij de gene die wel heel fanatiek bezig is geweest door mij 12 berichten te sturen. “Ben je wakker?”, “Kan ik nog even langs komen?” JA MAN, TUURLIJK. Ik rolde met mijn ogen en besloot niets terug te sturen, zonde om mijn tijd (die ik eigenlijk niet eens heb) daar aan te besteden. Ik sla de boring groepsgesprekken over de openingstijden van de nieuwe Action over, beantwoord wat bezorgde app’jes van mijn moeder en klik op het laatste ongeopende berichtje. De tijd dringt maar toch lees ik het laatste app’je vluchtig door, “IK HOORDE VAN HET BUURMEISJE VAN MIJN EX, DAAR DE ZUS VAN EN DAAR DAN WEER DE NICHT VAN, DAT JIJ TEGEN DE VRIENDIN VAN DE BARMAN HEBT GEZEGD DAT ZEUR”, ongeveer zo’n berichtje. Met een glimlach op mijn gezicht tik ik gehaast een berichtje terug, terwijl ik het doorlees besef ik mij dat dit natuurlijk nooit in goede aarde zal gaan vallen en klik mijn telefoon uit. Ik haast me naar de gang om de eerste de beste paar schoenen die ik tegen kom aan te trekken. In de bocht voel ik mijn voeten onder mijn lichaam vandaan schieten, vast grijpen aan de deurklink heeft geen zin meer want voor ik het weet klap ik met een noodgang op de grond. Tijd om de klap te verwerken of tijd voor zelfmedelijden is er niet, alsof er niets is gebeurt sta ik op en trek mijn schoenen van de plank. Mijn blik valt op een vunzig, smeuïge plakkaak onder mijn voet, het kots van poezenkind Lou, is dus waar ik op uit glee. Ik besluit mijn dag voort te zetten zonder sokken en schuif mijn voeten met wat moeite in mijn schoenen. Ik controleer mijn tas ongeveer 3 keer, alle belangrijke stuff die ik mij kan bedenken zit er in en trek nog gauw wat smakeloze rijstwafels uit de kast. Ik grijp mijn sleutels van de tafel en haast mij zonder jas naar mijn auto. Ik prop mijn sleutel in de deur en landseer mijzelf en mijn tas mijn auto in. Het koekblik op wielen krijgt het vandaag weer te voorduren, mijn twin-no-go en ik reizen vandaag namelijk van Haarlem naar Amsterdam en van Amsterdam weer naar Alkmaar. 2 straten verderop graai ik wat gretig in mijn tas, tijd voor een sigaret, EN WEL NU. Ik schuif één van de Hitzone’s uit mijn collectie in de CD-speler en draai de volumeknop alvast flink open. Mijn rijgedrag is al wat rebels maar met muziek van Akon en Lil Wayne die uit de speakers knallen wordt dit er niet beter op. Na 3 tractoren, stoplichten die veel langer op rood staan dan ik hebben kan en verschrikkelijke automobilisten die rijden alsof de weg van swarovski is ben ik eindelijk op de plaats van bestemming. Ik rol mijn witte koekblik op wielen het parkeer vak in, grijp mijn portemonnee en haast mij naar het dichtstbijzijnde betaalautomaat. Even bedenk ik mij, heb ik mijn auto wel op slot gedaan? Ja, volgens mij wel. Ook al ben ik maar 3 minuten weg, Haarlem is geen stad waar je blindelings je spullen kan laten rondslingeren. Ondertussen duurt het mij allemaal alweer veel te lang en trek na een halve minuut wachten geïrriteerd het parkeerkaartje uit de automaat. Oké, ik heb nog 4 minuten. Aangekomen zoek ik gehaast naar mijn auto sleutel, in mijn zakken, BH, portemonnee… geen sleutel. Mijn hart begint een harder ritme te slaan, mijn handen beginnen lichtelijk te zweten en mijn voorhoofd wordt warmer en warmer. Ik durf niet te kijken, maar toch doe ik het. Via mijn raam zie ik mijn sleutel in het contact zitten, vol met adrenaline ren ik hysterisch rond mij auto en trek ik met alle kracht die ik heb aan de deuren. Ik sta oog in oog met mijn telefoon die op de bijrijders stoel ligt, precies naast mijn sigaretten die op dit moment de enige zijn die mij nog enigszins rustig kunnen krijgen. Sta ik dan, zonder enige communicatie middelen, buiten gesloten van mijn eigen auto met een parkeerkaartje waar ik niets aan heb. FUCK. MY. LIFE.

XOXO