DAT WAS IK NIET, DAT WAS DE WIJN

Mijn ogen vallen bijna dicht, ze voelen zwaar en net op het moment dat ik ze wil sluiten springt het stoplicht op groen. Ik laat mijn koppeling veel te snel opkomen en schok wat stuntelig het kruispunt over. Autorijden is niet een van mijn beste kwaliteiten en vooral wanneer ik niet helemaal bij bewustzijn ben wordt dit er niet beter op. Ik en mijn twinNOgo zijn onafscheidelijk maar hebben hier en daar soms wat communicatie problemen, daarnaast missen er wat wieldoppen, start ze niet altijd en wilt ze wel eens pal voor een stoplicht uitvallen, maar ach, dat neem ik maar voor lief.

Om lek gestoken banden te voorkomen laten de medebewoners van het appartement het plekje, wat ik overigens mijzelf heb toegeëigend, ook dit keer weer vrij. Ik rol mijn witte koekblik op banden het vak in en neem nog wat hijsen van mijn sigaret. Ik bepak mijzelf met mijn rugzak, laptoptas en goed gevulde boodschappentassen wie gevuld zijn met de halve inhoud van de voorraadkast van mijn ouders. Mijn maag heeft wat moeite met het verwerken van mijn maaltijd, ik voel wat voedsel omhoog kruipen en tegen mijn huigje kietelen. Mijn vader kookt graag en laat graag zijn creativiteit los op het avondmaal, hij volgt dan ook precies niet het recept en goochelt met allerlei specerijen waarvan ik de naam nog nooit gehoord heb. Dit verklaart dan ook meteen de opstandigheid van mijn maagzuur waar overigens geen één rennie tegen op kan.

Ik haast mij zwaar beladen naar de tweede verdieping, laat mijzelf vrij onhandig naar binnen en werp de tassen in de hoek. Ik prop mijn telefoon gehaast in de oplader, even schrik ik van de cijfers die tevoorschijn komen, toch besluit ik een laagje wijn in te schenken en sla deze subtiel achter over. Ondertussen sta ik al 8 minuten voor mijn kast en voel ik de slokken wijn langzaam mijn maag in glijden. Na vannacht meer van het plafon dan van de binnenkant van mijn ogen gezien te hebben, een werkdag van 12 uur die niet over leek te gaan en amper gegeten te hebben, ja, de wijntjes gaan vanavond absoluut lekker inslaan. Ik neem nog een teug van mijn wijn, tijd om te douchen heb ik niet meer dus wurm ik mijzelf in mijn veel te heet gewassen jeans en trek ik mijn colbert uit de droger. Ik bekijk mijzelf even goed in de spiegel, mijn hemel, hier moet een kwast overheen en een flinke ook.

Mijn bitches zijn ondertussen gearriveerd en hebben zichzelf al voorzien van een behoorlijk glas wijn, “proost, op ons, op dit fijne leven” giechelde ik. De wijnjes glijden smooth naar binnen en ook het spreken wordt al iets lastiger. Mijn vriendin kijkt mij aan “het wordt weer zo een avond hé?”, ik knik “en of..”. De gesprekken dwalen ondertussen af naar een zeer laag niveau, het enige wat ik nog kan is giechelen en mijn glas naar mijn mond brengen. Ik besluit mijzelf nog even te bekijken in de spiegel, ik trek met moeite een borstel door mijn haar, het vogelnest wat ik zojuist heb gecreëerd is niet te bestrijden met een stijltang dus trek ik voor het gemak een pet over mijn hoofd. Tussendoor at ik mijn wijn, voorzie ik mijn tas van o.a. een overlevingspakket en al het andere wat nodig is om altijd op het ergste voorbereid te zijn. We nemen afscheid van de meiden die liever naar huis gaan om op het gezicht van hun vriendje te zitten, wij, de die hards, fietsen door flinke windstoten en hagel naar het dorp.

Bij binnenkomst staan de shots al voor ons klaar, fel gekleurd in gezellige glaasjes, ze schreeuwde om opgedronken te worden. Zo gretig als ik ben graas ik het glas van de bar en tik ik hem achterover zonder überhaupt te proosten of even te ruiken waar ik nou precies mijn lichaam mee wil gaan vergiftigen. De barman kijkt me aan en knipoogde, “je hebt er zin in hé?”. Ja, in jou ja, tijger, is wat ik dacht maar natuurlijk niet zei. Het enige wat mij nog tegen houd om niet op zijn gezicht te gaan zitten is het feit dat dit de beste maat van mijn sexbuddie is en laat ik nou net akkoord zijn gegaan met de afspraak dat we van elkaars vrienden afblijven. We verplaatsen ons naar de dansvloer, laat mijn heupen mee zwaaien op de muziek en hap wat naar mijn rietje. Zachtjes knijpt hij in mijn billen als hij voorbij komt, zonder we iets zeggen loopt hij door, ik probeer ondertussen niet te veel op te laten vallen dat ik smelt van binnen. Mijn vriendinnen staan midden op de dansvloer ontzettend van het leven te genieten, ik doe ook wat pogingen om mee te bewegen op de muziek maar besef al gauw dat überhaupt blijven staan en lopen voor nu even voldoende moeite kost. Mijn lege maag, op de wijn na dan, begint wat tegen te werken, water is wat ik nodig heb. Ik beweeg me naar de bar, “wat mag het wezen schoonheid?”. “Jij, ik en mijn bed” dacht maar zei ik ook dit keer. Hij lachte en bewoog zich naar me toe, hij pakte me stevig bij mijn heupen en trok me naar hem toe, “ik dacht dat je het nooit zou vragen” fluisterde hij. Hij pakte zachtjes mijn gezicht vast en kwam met zijn lippen steeds dichter bij die van mij, het leek wel uren te duren voor ze elkaar raakte. Even leek de tijd stil te staan, de muziek dreunde voor mijn gevoel een stuk minder hard in mijn oren, de warmte van zijn handen en lippen geven mij kippenvel. Zachtjes beet hij in mijn onderlip, “ik moet weer aan het werk, jij bent vanavond van mij, ik laat je niet meer gaan”. Ik knikte, dat was nog het enige wat ik kon.

“Goede morgen schatje”, nog voor ik überhaupt kon vragen wat deze jongeman in hemelsnaam in mijn bed deed rolde hij zich naar mij toe en vouwde hij zijn benen om me heen. “Hoiii….” stamelde ik uit. Ik griste mijn telefoon van mijn nachtkastje en bekeek met dicht geknepen ogen mijn berichten. ”Als alles wat ik hoor echt zo is, dan ben ik klaar met jou”, “Kirsten, serieus, reageer”, “Je bent een slet, walgelijk gewoon”. Mijn hart begon op een abnormaal tempo te bonken en het zweet brak me in alle kieren en gaten uit. Hij sloeg zijn armen om me heen, snuffelde wat met zijn neus door mijn haar en kneep zachtjes in mijn bil. Hij bleek totaal niet te begrijpen wat hier gaande was, wat ook onder andere hij heeft aangericht. Ik probeer me ondertussen te bevrijden uit zijn houdgreep en beweeg me voort naar de badkamer. “Wat ga je doen?” hoor ik hem met een beteuterd stemmetje zeggen. “Ik moet gaan, ik heb een afspraak”, “en ga jij je nou maar bedenken hoe je dit alles gaat uitleggen” vervolgde ik. Ik hoorde hem met zijn plakkerige blote voetjes mijn kant op komen en staarde mij met laag hangende schouders aan. Ik bekijk mijzelf vluchtig in de spiegel, de mascara was verspreid over ongeveer heel mijn gezicht, ik schrok er zelfs een beetje van. “Sorry, maar dit had nooit mogen gebeuren” zei ik na al mijn moed verzamelt te hebben. De blik in zijn ogen veranderde ter plekken, hij griste zijn kleding van de grond, tijdens het aankleden verzamelde hij zijn spullen en liep richting de deur, zonder wat te zeggen verliet hij de plaats delict. Wijn creëert een tweede persoonlijkheid en laat vervolgens een zwart gat achter zodat je juist de leukste momenten niet meer kan heugen. Ik pakte mijn telefoon, scrolde wat en antwoordde op zijn berichten “dat was ik niet, dat was de wijn”.